یکی از کاربردهای ویژهٔ گچ، اندون کردن دیوارها و آراستن سطوح داخلی ساختمان هاست و با استفاده از هنر گچبری به آن زیبایی میبخشند. از میان نمونههای به جا مانده میتوان به گچبری، چفت گیری و ابزار زنی طاقچه بازمانده از کاخ بیشابور نام برد. پس از ظهور اسلام نیز از هنر گچبری در بناها استفاده میشدهاست، ولی این هنر به دلیل حرمت پیکره سازی در قالب نقوش برجسته از گل و گیاه و نیز انواع طرحهای اسلیمی و بندهای ختایی و حطهای مختلف تجلی یافت. از نمونههای به جا میتوان به مسجد فریومد در سبزه وار اشاره کرد.
هنر گچبری در انواع خط کوفی همراه نقوش اسلیمی خرطوم فیلی روند تحول این هنر در دورهٔ سلجوقی بودهاست. به طور کلی هنر گچبری در دوره سلجوقی مورد توجه در نماسازی داخلی بودهاست. از میان آثار این دوره میتوان به گچبریهای مسجد اردستان با خط کوفی «مُزهّر» و گنبد و مسجد علویان در همدان اشاره داشت.
در این دوره گچبری رونق یافت. به وجود آمدن محرابهای گسترده با انواع خط کوفی و خطهای سلطانی، دیوانی، رقعی و بهکارگیری انواع گره هندسی با نقوش اسلیمی توماری و اسلیمی ماری در لابلای کتیبه و اسپرهای خط با گل و برگهای پهن گود و برجسته در آن به وجود آورده شد. از آثار این دوره به بقعه بایزید بسطامی و مسجد الجایتو در اصفهان اشاره کرد.